Πολλά όνειρα ευτυχίας, αρμονίας και θαύματος. Και μπορούν να περιμένουν όλη τους τη ζωή χωρίς να συνειδητοποιήσουν ότι όλη αυτή τη φορά ήταν μαζί του, μέσα … Από την παιδική ηλικία, συνηθίζουμε να σκέφτομαι με τις δικές μας σκέψεις, κοιτάζοντας τον εαυτό μας και το περιβάλλον με τα μάτια μας, ακόμα και μιλώντας με δικά μας λόγια … Κοιτάξτε πίσω Πάντα, συμφωνούσατε πάντα με αυτό που σκέφτηκαν και είπαν οι γονείς σας, οι γείτονές σας, οι δάσκαλοι;
Πιθανότατα όχι. Αλλά υιοθετήσατε αυτές τις πεποιθήσεις και με την πάροδο του χρόνου τις θεωρούσατε δικές σας. Αλήθεια; Ρωτάτε τον εαυτό σας γιατί είμαι δυστυχισμένος, γιατί άρρωστος, γιατί όχι πλούσιος ….. αυτός ο κατάλογος συνεχίζεται και επάνω. Και η απάντηση είναι πολύ απλή. Απλά δεν αγαπάς τον εαυτό σου! Εσείς διδάξατε στην παιδική σας ηλικία ότι αγαπάς τον εαυτό σου είναι εγωισμό. Αλλά στην πραγματικότητα - για να αγαπάτε τον εαυτό σας είναι να ξέρετε τι χρειάζεστε για την ευτυχία σας και να μην σταματήσετε να το κάνετε μόνοι σας. Και ο εγωισμός είναι όταν ξέρετε τι χρειάζεστε για τον εαυτό σας και περιμένετε άλλους να το κάνουν για σας.
Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε πώς να αγαπάμε τον εαυτό μας. Και το πρώτο πράγμα που μαρτυρεί αμέσως αυτό είναι το πώς και τι τρώμε, πώς αντιμετωπίζουμε, πώς αντιδράμε σε καταστάσεις. Και από τη δική μου εμπειρία μπορώ να πω: δεν είναι εύκολο να αγαπάς τον εαυτό σου, αλλά αν θέλεις πραγματικά, απλά πρέπει να ξεκινήσεις και δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω!
Η αυτο-αγάπη είναι ένα είδος πνευματικής διαφώτισης. Και κάτι είναι πάντα ένα πάτημα. Στην περίπτωσή μου, ήταν η δική της αντανάκλαση στον καθρέφτη. Στα 40, προσπάθησα να μην τον κοιτάξω, και όταν εμφανίστηκε ένας φωτογράφος, εξαφανίστηκα αμέσως από το οπτικό του πεδίο. Είναι γνωστό αυτό; Δεν θέλω να πω ότι ένιωθα δυστυχισμένος. Όλα μου ταιριάζουν στη ζωή - σύζυγος, παιδιά, εργασία … αλλά όχι εμένα. Και τότε, όπως συνήθως συμβαίνει (στο σωστό χρόνο και στη σωστή θέση), βρήκα το βιβλίο του Κ. Μοναστυρικού "Λειτουργική Διατροφή". Το διάβασα σε δύο μέρες, σαν να ήταν ένα μυθιστόρημα περιπέτειας ή μια ιστορία ντετέκτιβ!
Ποτέ δεν πήγα σε δίαιτες, δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη. Εδώ μιλάμε για έναν τρόπο ζωής, έναν τρόπο φαγητού. Και έκανα το μυαλό μου! Ήταν δύσκολο να ξαναχτίσουμε. Ο εγκέφαλός μας δεν μας αρέσει πάρα πολύ. Το μυαλό αντιστέκεται δυναμικά στη νέα πραγματικότητα. Αλλά παρακαλώ, ποτέ μην ξεγελιέστε από τα κόλπα του! Μετά από όλα, εάν το σώμα σας είναι σκωρισμένο, εάν τρώτε τυχαία, τότε θα σκέφτεστε τυχαία. Θα σταματάτε συνεχώς ή περπατάτε σε κύκλους. Και πρέπει να προχωρήσετε. Τώρα λέτε: "Ω, Θεέ! Πόσες φορές ακούσαμε αυτό; Τίποτα νέο!" Ναι, είναι δυνατό. Αλλά όταν κοιτάω γύρω μου, λυπάμαι που διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν περισσότερες από αρκετές γνώσεις, αλλά δεν υπάρχει πραγματική δουλειά για τον εαυτό τους. Γιατί, γιατί δεν αγαπάς τόσο πολύ;;
Όταν το σώμα καθαρίζεται (δεν έχει σημασία πώς να το κάνετε - δίαιτες, ξεχωριστή διατροφή, νηστεία ή κάτι άλλο), τότε η ψυχή αρχίζει να καθαρίζεται επίσης. Και καταλαβαίνετε ότι όλη αυτή τη φορά δεν αγάπησατε τον εαυτό σας. Ζήσατε από ψευδαισθήσεις … Έφαγατε αυτό που ήθελε ο εγκέφαλός σας (κυρίως γλυκόζη) και όχι αυτό που πραγματικά χρειαζόταν το σώμα. Αλλά το σώμα είναι ο πρώτος φίλος μας που μας αγαπά, μας διδάσκει, φροντίζει για μας.
Σκεφτείτε το, ξεκινήστε καθαρίζοντας το σώμα. Απλά ξεκινήστε με αυτό! Πραγματικά ξεκινήστε - με αγάπη και ευγνωμοσύνη! Και σίγουρα θα αισθανθείτε την ευτυχία και την αρμονία μέσα στον εαυτό σας. Αλλά μην το δώσετε στο μυαλό! Σκεφτείτε με την καρδιά σας!