Τις περισσότερες φορές, η συνήθεια να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη και να την μετατοπίζει σε άλλους, αρχίζει να διαμορφώνεται στην πρώιμη παιδική ηλικία. Πολλές φορές έχουν ακούσει τέτοιες φράσεις από τα παιδιά: «Άρχισε αρχικά», «Δεν είμαι εγώ, αυτή είναι μια γάτα χτυπημένη πάνω σε ένα φλυτζάνι», και κάτι τέτοιο. Από πού προέρχονται αυτές οι συνήθειες και πεποιθήσεις, δεν είμαι εγώ που κατηγορώ, αλλά κάποιον άλλο;
Τα μικρά παιδιά - μέχρι τα πέντε περίπου χρόνια - ζουν στις φαντασιώσεις τους, τα οποία γι 'αυτούς γίνονται πραγματικότητα και δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν το ένα από το άλλο.
Παιδικές φαντασιώσεις
Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί είναι παθιασμένο με το παιχνίδι και φαντάζεται τον εαυτό του στο ρόλο ενός ζώου, πιο συχνά μιας γάτας ή ενός σκύλου, αρχίζει να εκτελεί κάποιες ενέργειες και ενέργειες χαρακτηριστικές αυτού του ζώου, χωρίς να διαχωρίζεται από την εικόνα του. Και όταν ένας από τους γονείς μπαίνει στο δωμάτιο και βλέπει διάσπαρτα πράγματα, σκισμένα χαρτιά ή διάσπαρτα βιβλία, τότε πιο συχνά στο ερώτημα: "Ποιος το έκανε αυτό;" Το μωρό απαντά: "Δεν είμαι εγώ, είναι γάτα".
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς στην περίπτωση αυτή; Πρώτα απ 'όλα, μην πανικοβληθείτε και σκεφτείτε ότι το παιδί σας είναι ψέμα. Εάν αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά, τότε η περαιτέρω συμπεριφορά του παιδιού θα εξαρτηθεί από το είδος της αντίδρασης που ακολουθούν οι γονείς μετά την πράξη του. Εάν η μαμά ή ο μπαμπάς κατηγορήσει το παιδί ότι βρίσκεται, τότε την επόμενη φορά που οι γονείς δεν θα μπορέσουν να περιμένουν την αλήθεια από αυτόν, και σταδιακά το παιδί θα αρχίσει να μετατοπίζει την ευθύνη για όλες του τις όχι πολύ καλές ενέργειες σε κάποιον που φαντάζεται εκείνη τη στιγμή.
Για να αποφευχθεί αυτό, αρκεί να ακούσετε προσεκτικά το παιδί, μερικές φορές ακόμη και να τον συνειδητοποιήσετε ή να κουνήσετε το κεφάλι σας σε ένα σημάδι ότι ακούτε προσεκτικά και σοβαρά την ιστορία του και στη συνέχεια να πείτε ότι η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά τώρα πρέπει να τα βάζετε σε τάξη μαζί.
Έτσι, οι γονείς θα δείξουν στο μωρό ότι δεν χρειάζεται να φοβάται να πει την αλήθεια και κανείς δεν πρόκειται να τον τιμωρήσει για τις φαντασιώσεις του, αλλά πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τις ενέργειές του και να βάλει τα πράγματα σε τάξη και οι άνθρωποι που είναι πιο κοντά σε αυτόν είναι έτοιμοι να τον βοηθήσουν.
Παρατήρηση των λέξεων και ενεργειών των γονέων
Αδιαθεσία ή αδυναμία ανάληψης ευθύνης σχηματίζεται στο παιδί και βασίζεται σε παρατηρήσεις των ενεργειών των ενηλίκων: ιδιαίτερα οι γονείς, οι παππούδες ή οι μεγαλύτερες αδελφές και αδερφοί.
Εάν το παιδί ακούει από τη μητέρα ή τον πατέρα τη φράση: "Δεν είμαι εγώ που εργάζομαι άσχημα, αυτό είναι το αφεντικό με μας ανώμαλη" ή: "Δεν είναι εγώ που ξέχασα να αγοράσω φαγητό στο κατάστημα, δεν μου το θυμήσατε", θυμάται τέτοιες ρυθμίσεις: να αναλάβει την ευθύνη και να κατηγορήσει κάποιον για κάποια αποτυχία. Μπορείτε να δώσετε πολλά παρόμοια παραδείγματα που είναι εξοικειωμένα με σχεδόν οποιοδήποτε άτομο.
Hyperopeca
Μια άλλη επιλογή είναι η υπερ-φύλαξη του παιδιού. Όταν το μωρό σκοντάφτει και πέφτει, πολύ συχνά ακούει αυτά τα λόγια: "Είναι λάθος του βότσαλου, ας τον τιμωρήσουμε έτσι ώστε να μην έρχεται πλέον κάτω από τα πόδια σας". Εάν ένα σκυλί ξαφνικά γαβγίζει σε ένα παιδί, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν το σφάλμα της, ίσως το παιδί να την πειράζει ή να έχει κτύπησε το χέρι της και μετά την επιθετικότητα από το ζώο, φώναξε, φοβήθηκε και έτρεξε για να παραπονεθεί ότι ο σκύλος φώναξε σ 'αυτόν. Και αντί να ανακαλύψει πρώτα αν είναι ο λόγος για τη συμπεριφορά ενός τέτοιου ζώου, οι γονείς συνήθως έρχονται με το παιδί και αρχίζουν να θρηνούν: «Ω, τι κακό σκυλί, ας την απομακρύνουμε». Ένα παιδί αναπτύσσει ένα μοντέλο συμπεριφοράς, όταν μπορεί εύκολα να κατηγορήσει τις πράξεις του σε κάποιον.