Πώς να καταλάβετε το παιδί σας; Τι γίνεται αν δεν μπορείτε να δεχτείτε κανένα από τα χαρακτηριστικά του; Πώς να το αντιμετωπίσετε αυτό;
Γιατί πρέπει να πάρετε το παιδί σας.
Κάθε γονέας αργά ή γρήγορα θέτει το ερώτημα γιατί το παιδί του συμπεριφέρεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μερικές φορές ένα παιδί (ειδικά στην εφηβεία) συμπεριφέρεται ακριβώς όπως δεν μας αρέσει περισσότερο και μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί αμοιβαία κατανόηση σε αυτές τις περιπτώσεις.
Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, σας προτείνουμε να εξετάσετε τις σχέσεις με τα παιδιά όσον αφορά την υιοθεσία.
Τι είναι η αποδοχή και ποια είναι η αξία της όσον αφορά τις σχέσεις με τα παιδιά;
Η αποδοχή είναι τόσο στάση όσο και συμπεριφορά. Η αποδοχή ενός άλλου ατόμου όπως είναι είναι να τον αντιληφθεί με όλη του τη μοναδικότητα και μοναδικότητα, χωρίς να προσπαθεί να ξανακάνει τίποτα μέσα σε αυτόν που δεν μας αρέσει. Συχνά συμβαίνει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο μας προκαλεί συμπάθεια, παρά τις αδυναμίες του. Κατά κανόνα, έχουμε μια αμοιβαία κατανόηση με αυτούς τους ανθρώπους.
Αλλά η αποδοχή είναι πιθανότερο να μην είναι καν συμπάθεια, αλλά επιτρέποντας σε ένα άλλο άτομο να είναι αυτό που δημιουργήθηκε. Αυτή η αναγνώριση του δικαιώματός του να είναι μοναδική, να έχει τις δικές του πεποιθήσεις (διαφορετικές από τις δικές μας) και, αναμφισβήτητα, την άδεια να κάνει τα λάθη του και να πάει το δικό του τρόπο στη ζωή.
Κάθε άτομο θέλει να γίνει αποδεκτό όπως είναι, ανεξάρτητα από το αν είναι παιδί ή ενήλικας. Ωστόσο, αυτό είναι πολύ σημαντικότερο για το παιδί, καθώς διαμορφώνεται ο κόσμος και η στάση του απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους.
Η αποδοχή είναι μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της επικοινωνίας. Πολύ συχνά, δεν μας αρέσει κάτι σε άλλους και είμαστε έτοιμοι να αναδιαμορφώσουμε και να τις αλλάξουμε ώστε να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Ο μεγαλύτερος "πειρασμός" ανακύπτει σε σχέση με τους πλησίον και αγαπημένους μας, και ειδικά σε σχέση με τα παιδιά μας.
Ένας από τους κύριους στόχους των γονέων είναι η άνοδος ενός παιδιού, δηλαδή η αλλαγή σε αυτό που θεωρούμε απαραίτητο. Αλλά είναι πάντα αυτό που θεωρούμε απαραίτητο ότι το παιδί πρέπει πραγματικά να μεγαλώσει, να καθορίσει τη θέση του στην κοινωνία και να τον κάνει ευτυχισμένο; Εξακολουθούμε να ικανοποιούμε μία από τις πιο σημαντικές ανάγκες του παιδιού - την ανάγκη υιοθέτησης;
Πριν από εμάς, αγαπητοί γονείς, τίθεται πάντοτε το ερώτημα πώς να μεγαλώσουμε ένα παιδί (δηλαδή να ενσταλάξουμε τις απαραίτητες σκέψεις, τις ιδιότητες και τους κανόνες συμπεριφοράς, να το αλλάξουμε), αναγνωρίζοντας τις σημαντικότερες ανάγκες του. Και μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο. Από τη μια πλευρά, η αγάπη και η αποδοχή ενός παιδιού όπως είναι και ανεξάρτητα από το τι κάνει και από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα αμετάβλητο καθήκον ανατροφής - να μην σχηματίζεται μια προσωπικότητα, αλλά να είναι ένα πλήρες μέλος της κοινωνίας, σωστά και επαρκώς προσαρμοσμένο στο περιβάλλον περιβάλλον και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του.
Για να κατανοήσουμε αυτή την κατάσταση, είναι απαραίτητο να ξεχωρίσουμε το πιο σημαντικό, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο είναι.
Κατά τη γνώμη μας, η σημασία της υιοθεσίας υπερβαίνει τη σημασία του σχηματισμού των απαραίτητων ιδιοτήτων και κανόνων συμπεριφοράς. Η αποδοχή είναι μια βασική ανάγκη ενός ατόμου και δεν καθορίζει μάλλον τι μπορεί να επιτύχει ένα άτομο με ορισμένες ιδιότητες αλλά την ικανότητα να αλλάζει και να αναπτύσσει διαφορετικές ιδιότητες στον εαυτό του. Άλλωστε, αν ήμουν αποδεκτή από τον καθένα στην παιδική ηλικία, έχω πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να συνειδητοποιήσω σε αυτή τη ζωή, δεν είμαι τόσο σταθερά συνδεδεμένος με ορισμένες μορφές συμπεριφοράς.
Δίνουμε ένα παράδειγμα. Εάν εγώ είμαι ανυψωμένος μόνο ως σκληρός άνθρωπος, τότε ίσως θα επιτύχω μεγάλη επιτυχία στην επιχείρηση, γιατί συχνά είναι απαράδεκτο σε αυτή την περιοχή. Και αν με δεχθεί κάποιος (σε όλες τις εκδηλώσεις μου), μπορώ να είμαι τόσο σκληρός όσο και συμπαγής, ανάλογα με το τι είναι κατάλληλο σε μια δεδομένη κατάσταση. Δηλαδή, θα έχω έναν άλλο βαθμό ελευθερίας. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας μου ακόμα περισσότερο.
Κατά τη γνώμη μας, είναι δυνατό να συνδυάσουμε αυτά τα δύο αντίθετα καθήκοντα, τα οποία στην αρχή, φυσικά, υπό όρους, ορίσαμε ως "Αποδοχή" και "Εκπαίδευση". Ή μάλιστα δεν είναι μια σύνδεση, αλλά μάλλον η συμφιλίωση.
Η συμφιλίωση καθίσταται δυνατή εάν η υιοθεσία του παιδιού αποκτήσει σημαντικότερο ρόλο σε σχέση με άλλα καθήκοντα. Στη συνέχεια δημιουργείται η πιο ευνοϊκή κατάσταση, η οποία εξασφαλίζει την ανάπτυξη του παιδιού.
Σε αυτή την περίπτωση, οι γονείς ενεργούν ως κηπουρός που φροντίζει προσεκτικά τον κήπο και τα λουλούδια τους, κατευθύνει την ανάπτυξή τους προς τη σωστή κατεύθυνση που δίνεται από τη φύση, μερικές φορές τα κόβει, γεγονός που τους επιτρέπει να αποκαλύψουν τη μοναδική τους μοναδικότητα και ομορφιά. Και εδώ ένα πράγμα είναι πολύ σημαντικό. Αυτός ο κηπουρός επιτρέπει στον αυξανόμενο θάμνο να αυξάνεται σε ένα τριαντάφυλλο, αντί να προσπαθεί να το επανατοποθετήσει σε ένα θάμνο μαύρου φραγκοστάφυλου. Ο κηπουρός έχει εξαιρετικά αποτελέσματα εάν σέβεται το δικαίωμα του τριαντάφυλλου σε μοναδικότητα και το δικαίωμα να ακολουθήσει τη φυσική του πορεία ανάπτυξης.
Με αυτήν την προσέγγιση αποκαλύπτεται η μοναδικότητα που φέρει αρχικά το παιδί, συμπληρωμένη από τις προσπάθειες των γονέων, και φέρνει εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ωστόσο, δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Τι συμβαίνει εάν αλλάξετε ένα παιδί, αγνοώντας την ανάγκη υιοθέτησής του; Δηλαδή, αν η εκπαίδευση των απαραίτητων ιδιοτήτων του χαρακτήρα προχωρήσει στην υιοθεσία;
Σε αυτή την περίπτωση, αναπόφευκτα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όταν αρχίζουμε να αλλάζουμε στο παιδί αυτό που δεν μας αρέσει προσωπικά. Ας φωνήσουμε αυτή την εκπαίδευση από το σημείο της δυσαρέσκειας, δηλαδή της εκπαίδευσης που προέρχεται από αυτό που μας αρέσει ή δεν μας αρέσει για εμάς ή για ανθρώπους.
Για παράδειγμα, δεν σας αρέσει η μετριοφροσύνη. Λοιπόν, σας ενοχλεί και σας ενοχλεί. Είστε άνθρωπος μάχης και χρησιμοποιείτε για να πετύχετε τα πάντα στη ζωή. Στον εαυτό σας και σε όσους βρίσκονται γύρω σας, αγαπάτε αξίες όπως η εμπιστοσύνη, η αυτοπεποίθηση, το θάρρος στη λήψη αποφάσεων και δεν σας αρέσουν οι αντίθετες ιδιότητες (αβεβαιότητα, δειλία, κλπ.). Όταν έχετε ένα παιδί, φυσικά αρχίζετε να "κόβετε" μέσα του αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως τη συστολή και τη συστολή, στο πλαίσιο της εκπαίδευσης. Τώρα παρατηρήστε μια διαφορά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μπορείτε να εκπαιδεύσετε και να ενσταλάξετε την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση του παιδιού ή μπορείτε να τον «απογαλακτίσετε» από τη συστολή, σχετικά μιλώντας, να τον πειράξετε και να τον τιμωρήσετε όταν δείξει αυτή την ποιότητα.
Το πρώτο είναι η ανατροφή, στην οποία ικανοποιείται η ανάγκη υιοθεσίας του παιδιού, και η δεύτερη είναι ακριβώς η ενέργεια από το σημείο της δυσαρέσκειας. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Εάν δεν αποδέχεστε κάποια ποιότητα στον εαυτό σας, τότε δεν θα το δεχτείτε στο παιδί σας. Σχετικά μιλώντας, αν δεν σας αρέσει αγένεια, τότε δεν θα το ανεχτείτε στο παιδί σας. Αλλά, μη δεχτείτε αυτό το χαρακτηριστικό στο παιδί και καταπολεμάτε αυτό, το διορθώνετε στο παιδί. Και αφού έχετε καθορίσει το παιδί σε αυτή την ποιότητα, μερικές φορές είναι αυτός που αρχίζει να το δείχνει.
Τι είναι αυτό; Γίνεται ακριβώς αυτό που δεν αγαπάτε και δεν αποδέχεστε. Έτσι, οι γονείς με έντονο πνεύμα μεγαλώνουν συχνά με παιδιά με αδύναμη βούληση. Και εδώ το κλειδί, και πάλι, είναι ακριβώς στην αποδοχή.
Τώρα εξετάστε ποια είναι τα αποτελέσματα που παίρνουμε ανεβαίνοντας ένα παιδί από ένα σημείο δυσαρέσκειας.
Εδώ είναι τρεις κύριες αντιδράσεις σε τέτοιες επιρροές.
1. Προστασία (το παιδί υπερασπίζεται τον εαυτό του, μειώνει την συναισθηματική επαφή και πηγαίνει είτε στον εαυτό του είτε σε ορισμένα από τα συμφέροντά του).
2. Παρά το γεγονός ότι θα κάνω το αντίθετο.
3. Υπακούω (ειδικά αν οι γονείς είναι αυταρχικοί).
Τέτοιες αντιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι οι πράξεις από το σημείο της δυσαρέσκειας παραβιάζουν την αρχική ελευθερία του παιδιού (άλλωστε, τα παιδιά, ειδικά μέχρι τα 10 χρονών, αισθάνονται καλά αν αυτή η ενέργεια προέρχεται από την αποδοχή ή προέρχεται από το σημείο της δυσαρέσκειας). Οι ενέργειες από το σημείο της δυσαρέσκειας παραβιάζουν το δικαίωμα του παιδιού να είναι μοναδικό, να είναι ο ίδιος.
Και, φυσικά, οι αντιδράσεις σε αυτή την εκπαίδευση δεν μπορούν να είναι παραγωγικές.
Παρεμπιπτόντως, είναι πολύ εύκολο να προσδιορίσουμε από ποιο σημείο ενεργούμε.
Εάν παρακολουθείτε προσεκτικά αυτή τη λογική, μπορείτε να διαπιστώσετε ότι το εμπόδιο στην άνευ όρων αποδοχή είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε σε εμάς και σε άλλους.
Αλλά εδώ δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς ενδοσκόπηση. Εξάλλου, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου αρέσει και δεν δέχομαι στον εαυτό μου και στον κόσμο, είναι δύσκολο να εντοπίσουμε όταν ενεργούμε από το σημείο αποδοχής και όταν από το σημείο της δυσαρέσκειας.
Πώς μπορείτε να πάρετε το παιδί σας;
Ας δοκιμάσουμε μια άσκηση. Θα απαιτήσει παρατήρηση και ειλικρίνεια.
Θυμηθείτε 7-12 άτομα από τον στενό κύκλο σας. Γράψτε σε ένα κενό φύλλο χαρτιού: "Δεν μου αρέσουν στους ανθρώπους γύρω μου και στον εαυτό μου
.. ".
Τώρα καθίστε σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, χαλαρώστε, πάρτε ένα φύλλο και απαντήστε σε αυτή την ερώτηση. Η απάντηση μπορεί να είναι ακόμη ένας ολόκληρος κατάλογος. Προσπαθήστε πραγματικά να θυμηθείτε και να καταλάβετε το κύριο πράγμα που δεν δέχεστε στον εαυτό σας και σε άλλους.
Είναι σκόπιμο να κάνετε αυτή την άσκηση όχι διανοητικά, αλλά στην πραγματικότητα. Τώρα κοιτάξτε τη λίστα σας. Ας υποθέσουμε ότι έχει ιδιότητες όπως η επιλογή, η συστολή, κλπ. Υπάρχει κάτι στη λίστα σας που δεν δέχεστε στο παιδί σας; Είστε ενοχλημένος όταν βλέπετε εκδηλώσεις σε αυτό, για παράδειγμα, συστολή ή προαιρετικότητα;
Εάν συμβεί αυτό, ίσως απλά πρέπει να διαχωρίσετε τη δυσαρέσκειά σας και αυτό που δεν σας αρέσει σε άλλους και στον εαυτό σας από το πώς μεγαλώνετε το παιδί σας. Ή ακόμα και να μην ξεχωρίσετε (τελικά, τέτοιες ιδιότητες μπορεί να είναι πραγματικά ανεπιθύμητες), αλλά να αραιώσετε αυτό που δεν σας αρέσει για τον εαυτό σας και τι πρέπει να είναι το παιδί σας. Σχετικά μιλώντας, αν καταλαβαίνετε ότι η σεμνότητα είναι ένα απαράδεκτο χαρακτηριστικό για εσάς (και στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ απαραίτητο και χρήσιμο), τότε θα επιτρέψετε ήδη στο παιδί να είναι τόσο επίπονη όσο και μέτρια. Η κατανόηση του εαυτού σας θα σας βοηθήσει να πλησιάσετε και να βρείτε αμοιβαία κατανόηση
Αλλά αυτό δεν είναι όλο. Στη ζωή, ίσως θα υπάρξουν καταστάσεις όταν παρατηρήσετε ότι συμπεριφέρεστε με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, θα παρατηρήσετε ότι εξακολουθείτε να ενοχλείται σε ορισμένες εκδηλώσεις του παιδιού σας και εξακολουθεί να υπάρχει η επιθυμία να "απομακρυνθεί" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τι να κάνετε στη συνέχεια;
Δεν μπορεί να υπάρξει συγκεκριμένη σύσταση. Όλα είναι διαφορετικά για όλους. Ίσως πρέπει να σκεφτείτε γιατί δεν σας αρέσει αυτή ή αυτή η εκδήλωση (μπορείτε να συμβουλευτείτε έναν ειδικό για αυτό) ή απλώς να είστε προσεκτικοί σε αυτό που βιώνετε αυτή τη στιγμή.
Όταν πιάσετε τον εαυτό σας για να είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε την ανακατασκευή ενός παιδιού από ένα σημείο δυσαρέσκειας, έχετε την ευκαιρία να σταματήσετε, να αναπνεύσετε και να κάνετε κάτι άλλο. Αν αλλάξετε την εξωτερική σας συμπεριφορά αρκετές φορές, τότε θα αποχωρήσει η συνήθεια ανατροφής από το σημείο της δυσαρέσκειας, η οποία θα γίνει το κλειδί για την ανάπτυξη και την ενίσχυση θερμών και ειλικρινών σχέσεων.
Καλή τύχη σε σας, αγαπητοί γονείς!
Ψυχολόγος Prokofiev A.V.