Πρόσφατα, όλο και συχνότερα είναι απαραίτητο να μαθαίνουμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την προσωπική επικοινωνία, την αλληλογραφία στο Διαδίκτυο σχετικά με περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Ένας άνθρωπος που παραδοσιακά θεωρείται ο επικεφαλής της οικογένειας - σύζυγος, πατέρας - εκθέτει τα μέλη του νοικοκυριού σε σωματικές, ψυχολογικές, οικονομικές επιπτώσεις με στόχο τον εκφοβισμό τους, τον πλήρη έλεγχο τους, μετατρέποντάς τους σε «αγόρια που χτυπάνε». κοινωνική προσαρμογή. Τα θύματα ενός οικιακού επιτιθέμενου καθίστανται πάντοτε ασθενέστερα (φυσικά ή ψυχολογικά) από αυτόν, τα μέλη της οικογένειας: σύζυγος, παιδιά, ηλικιωμένοι γονείς, αναπήρους συγγενείς που βρίσκονται υπό οικογενειακή φροντίδα.
Έτσι, προκύπτει η κατανομή ρόλων: "ο βιαστής είναι το θύμα (τα)". Για τους βιαστές από αυτές τις απόψεις είναι χαρακτηριστικό: ένα κρυφό σύνθετο κατωτερότητας? Εμπιστοσύνη στο δικαίωμά τους να χρησιμοποιούν βία κατά μελών της οικογένειας. χαμηλή βαθμολογία ή πλήρη έλλειψη προσοχής στην πνευματική τους ζωή. ανικανότητα να ελέγχει τον εαυτό του · πρέπει να ξεπεράσει την απογοήτευση που προκύπτει για οποιοδήποτε λόγο το συντομότερο δυνατόν. Με πλήρη ανικανότητα των μελών της οικογένειας στις πράξεις του, η βία από την πλευρά του αυξάνεται: δεσμεύεται πιο συχνά και παίρνει όλο και πιο σκληρές μορφές.
Εκείνοι που παίζουν το ρόλο του θύματος τείνουν να παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. δικαιολογούν τις ενέργειες του επιτιθέμενου. αποδεικνύουν την εμπιστοσύνη στην ομαλότητα της ενδοοικογενειακής βίας και την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πουθενά να περιμένει βοήθεια. Συχνά, ακόμη και μετά την ξυλοκοπή τους, δεν απευθύνονται σε φορείς επιβολής του νόμου, έχοντας παρανοήσεις σχετικά με τις οικογενειακές σχέσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να συνεχιστεί για χρόνια, παραμένοντας κρυμμένη από τους άλλους.