Φαίνεται ότι κάθε άτομο πρέπει να προσπαθήσει να βελτιώσει την αυτοπεποίθησή του. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επιθυμία να είναι στο καλύτερο από όλα μετατρέπεται σε αυτο-μαστίγωση.
Ο όρος "τελειομανία", που προέρχεται από τη γαλλική τελειότητα - τελειότητα, εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα, τον 19ο αιώνα. Σήμερα λειτουργούν από ψυχολόγους σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δεν πρόκειται για ευεργέτης (προσπαθώντας να γίνουμε καλύτεροι), αλλά για παθολογική αυτοσυσχέτιση για οποιοδήποτε λάθος.
Πράγματι, αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα προσωπικότητας, όταν ένα άτομο δεν βλέπει αποχρώσεις, αλλά χωρίζει τον κόσμο σε ασπρόμαυρο: είτε τέλεια είτε καθόλου. Ως αποτέλεσμα, οι τελειομανείς είναι πιο συχνά από τους άλλους σε αγχωτικές καταστάσεις και ακόμη και επιρρεπείς στην αυτοκτονία με βάση την αποτυχία τους. Η παραμικρή κριτική, η κοινή γνώμη που δεν συμπίπτει με την άποψη του τελειομανή, θεωρείται προσωπική προσβολή.
Οι ψυχολόγοι τείνουν να πιστεύουν ότι ένας τελειομανής συνήθως σχηματίζεται σε οικογένειες όπου απαιτούνται πολύ υψηλές απαιτήσεις από την πρώιμη παιδική ηλικία. Στο σχολείο, ένα τέτοιο παιδί πάσχει από "εξαιρετικό σύνδρομο σπουδαστών". Αλλά κατά την εφηβεία, μπορεί είτε να βγει τελείως από τον έλεγχο των γονέων του, είτε η επιθυμία του για ιδανική σύνθεσή του.
Ένας ενήλικας τελειομανής είναι διατεθειμένος να κάνει σοβαρές απαιτήσεις όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους γύρω του. Θα βασανίσει τα μέλη της οικογένειας με κουρασμό, και εάν έχει γίνει αφεντικό, τότε οι εργαζόμενοι, απαιτώντας απόλυτη τελειότητα από αυτούς. Οι τελειομανείς είναι σπάνια ευτυχείς επειδή δεν ξέρουν πώς να απολαμβάνουν απλά πράγματα.