Έχοντας συνειδητοποιήσει τον εαυτό του, ένας άνθρωπος αναρωτιέται αναπόφευκτα πώς αντιλαμβάνεται και αξιολογείται από άλλους, ποιο μέρος απασχολεί στην κοινωνική κοινότητα. Από τις απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις, γεννιέται η αυτοεκτίμηση.
Η αυτοεκτίμηση είναι ένα προσωπικό χαρακτηριστικό που αντικατοπτρίζει την εκτίμηση ενός ατόμου για τις προσωπικές του ιδιότητες. Ο Αμερικανός ψυχολόγος W. James τον παρουσίασε ως κλάσμα: ο αριθμητής είναι οι ισχυρισμοί ενός ατόμου και ο παρονομαστής είναι οι πραγματικές του δυνατότητες. Εάν ο παρονομαστής είναι ίσος με τον αριθμητή, αυτό είναι επαρκής αυτοεκτίμηση · αν ο αριθμητής είναι μεγαλύτερος από τον παρονομαστή, είναι υπερτιμημένος, λιγότερο υποτιμάται.
Ένα πρόσωπο με υψηλή αυτοεκτίμηση είναι ένα δυσάρεστο θέμα, ένας "επιθετικός χαμένος", κατηγορώντας τον καθένα για την αποτυχία του, αλλά όχι τον εαυτό του. Ένα άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση προκαλεί λιγότερα προβλήματα στους άλλους, αλλά χρειάζεται περισσότερη ψυχολογική βοήθεια.
Δεν αντιμετωπίζονται όλα τα ψυχολογικά προβλήματα με την αύξηση της αυτοεκτίμησης. Ένα άτομο με επαρκή, ειδικά με υπερτιμημένη αυτοεκτίμηση, η αύξηση του οφέλους του δεν θα φέρει.
Τα σημάδια χαμηλής αυτοεκτίμησης δίνουν προσοχή στις αποτυχίες του καθενός, υποτιμώντας τις επιτυχίες, την αναποφασιστικότητα μέχρι τη συμπεριφορά της "αποφυγής αποτυχιών". Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα ενός τέτοιου ατόμου είναι ένας μαθητής που φοβάται να απαντήσει στον μαυροπίνακα ("καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα"). Μόνο στην περίπτωση αυτή είναι σκόπιμο να μιλήσουμε για την ανάγκη αύξησης.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να θυμάστε τις επιτυχίες και τα επιτεύγματά σας, μπορείτε ακόμη και να το γράψετε όλα αυτά γραπτώς, ξεκινώντας από την ηλικία των μαθητών. Για παράδειγμα, μια γυναίκα μπορεί να υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση εξαιτίας μιας απλής προσωπικής ζωής - που σημαίνει ότι είναι ώρα να θυμηθούμε ότι αποφοίτησε από το σχολείο με χρυσό μετάλλιο και το πανεπιστήμιο με κόκκινο δίπλωμα, εισήλθε στο μεταπτυχιακό μάθημα κατά την πρώτη απόπειρα, υπερασπίστηκε τη διατριβή της, Ο ίδιος ο καθηγητής Ν εξήρε το τελευταίο επιστημονικό άρθρο κ.λπ.
Μια ιδανική επιλογή θα ήταν να απαγορευτείτε για μια ακόμη φορά να λέτε «είμαι χαμένος», «δεν θα πετύχω», και άλλες παρόμοιες φράσεις που εμπνέουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό. Τέτοιες σκέψεις θα έρθουν στο μυαλό, αλλά γι 'αυτούς πρέπει να προετοιμαστεί η αντίδραση: «είμαι ατελής - κανείς δεν είναι τέλειος», «δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τίποτα - αντιμετώπισα αυτό και αυτό πολύ καλά».
Είναι σημαντικό να μάθετε πώς να δέχεστε σωστά τα συγχαρητήρια. Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση αντιδρούν σε αυτούς σαν να ντρέπονται από τα δικά τους επιτεύγματα ("Τι είσαι, είμαι απλώς τυχερός"). Τα συγχαρητήρια πρέπει να απαντηθούν, αν όχι με υπερηφάνεια, τότε με αυτοεκτίμηση: "Ευχαριστώ, προσπάθησα", "Είμαι πολύ ευτυχής που είστε ικανοποιημένοι με το έργο μου".
Είναι δύσκολο να ξεχάσετε τον φόβο της αποτυχίας - αυτός ο αναπόφευκτος σύντροφος των ανθρώπων με χαμηλή αυτοεκτίμηση, θα πρέπει να ξεπεραστεί κάθε φορά πριν ξεκινήσετε οποιαδήποτε επιχείρηση. Ο φόβος υποχωρεί στη λογική: είναι απαραίτητο να αναλύσουμε τι είδους αποτυχία μπορεί να είναι, ποιες εναλλακτικές επιλογές μπορούν να προβλεφθούν εάν κάτι πάει στραβά όπως είχε προγραμματιστεί.
Η προκαταρκτική ανάλυση δεν πρέπει να μεταφερθεί πάρα πολύ: πρέπει να περάσετε στην επιχείρηση το συντομότερο δυνατόν, διαφορετικά μπορεί να επικρατήσει η αναποφασιστικότητα.
Μαθαίνοντας να αναλάβει τις επιχειρήσεις, ξεπερνώντας το φόβο, ένα άτομο θα επιτύχει επιτυχία, η πραγματική επιτυχία βοηθά επίσης στην αύξηση της αυτοεκτίμησης.