Η λέξη "αδιαφορία" έχει τις ρίζες της στην παλαιά εκκλησιαστική σλαβική γλώσσα. Βρέθηκε στα ψαλτήρια του 13ου αιώνα και σήμαινε την ισότητα και τη σταθερότητα της συνείδησης. Στη ρωσική λογοτεχνική γλώσσα του 18ου αιώνα, σήμαινε την ηρεμία και τη σταθερότητα, την αντοχή και την ευθυμία. Δεν είναι γνωστό για ποιο λόγο, αλλά ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα η σημασιολογία της λέξης αλλάζει και παίρνει μια αρνητική συνειδητοποίηση, η «αδιαφορία» γίνεται συνώνυμο της ψυχρότητας, της έλλειψης προσοχής και της αδιαφορίας.
Νεκρές ψυχές
Στον σύγχρονο ορισμό, η αδιαφορία είναι παθητική, αδιάφορη, στερούμενη οποιασδήποτε στάσης ενδιαφέροντος απέναντι στη γύρω πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλά λόγια και παροιμίες που καταδικάζουν αυτό το συναίσθημα ή, πιο συγκεκριμένα, την απουσία του. Α.Ρ. Ο Τσέχωφ κάποτε κάλεσε αδιαφορία μια παράλυση της ψυχής. Ο συγγραφέας Bruno Yasensky στο μυθιστόρημα "Η συνωμοσία των αδιάφορων" έγραψε τα εξής: "Μη φοβάστε τους φίλους σας - στη χειρότερη περίπτωση μπορούν να σας προδώσουν, μην φοβάστε τους εχθρούς σας - στη χειρότερη περίπτωση μπορούν να σας σκοτώσουν, να φοβούνται όσους αδιάφοροι - μόνο με τη σιωπηρή συγκατάθεσή τους στη Γη προδοσία και δολοφονία."
Υπάρχει ακόμη μια άποψη ότι η αδιαφορία κληρονομείται ως μια φοβερή ασθένεια στην οποία ένα άτομο δεν είναι σε θέση να ζήσει μια πλήρη ζωή και να απολαύσει συναισθήματα. Οι αδιάφοροι άνθρωποι δεν χαρακτηρίζονται από συμπόνια, είναι πονηροί, δειλοί και ακόμη και καλοσχηματισμένοι, όλα τα ανθρώπινα είναι ξένα. Ονομάζονται ανεπαρκώς αναπτυγμένοι, πιστεύοντας ότι βρίσκονται σε χαμηλότερο στάδιο εξέλιξης.