Η συμπόνια είναι η ικανότητα να συναισθάνομαι με τον πόνο, το πρόβλημα, τη δυστυχία κάποιου άλλου. Ένα άτομο που έχει συμπόνια είναι συνήθως ευαίσθητο και λεπτό από τη φύση του.
Όλο και περισσότερο, μπορεί κανείς να ακούσει αυτή τη δήλωση: η συμπόνια είναι ένας περιττός αναχρονισμός. Υποτίθεται ότι εμποδίζει μόνο ένα άτομο να επιτύχει επιτυχία στη ζωή, αποσπώντας τον από το να επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο του. Στο τέλος, ο καθένας είναι για τον εαυτό του. Κάποιος είναι πιο τυχερός, κάποιος λιγότερο. Και σήμερα, στην εποχή του έντονου ανταγωνισμού και της αιώνιας βιασύνης, για να λυπηθούμε, να συμπαθούμε είναι απλά μια και όχι λόγος. Επιπλέον, μερικές φορές αναφέρεται η διάσημη απόσπασμα από το έργο "Στο κάτω μέρος" του Μ. Γκόρκυ, που δηλώνει ότι ο οίκτος εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αλλά είναι έτσι; Πράγματι, η συμπόνια είναι αυτό που διακρίνει ένα άτομο από ένα ζώο. Οι νόμοι της άγριας ζωής είναι αμείλικτοι: δεν υπάρχει χώρος για ένα αδύναμο, άρρωστο, παρωχημένο πλάσμα, γρήγορα πεθαίνει, είτε να καταλήξει σε θήραμα αρπακτικών είτε σε θύμα των δικών του αδελφών. Μεταξύ των ζώων, υπάρχουν επίσης περιπτώσεις εκδήλωσης συμπόνιας, αλλά αυτή είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας. Αλλά ένας κανονικός άνθρωπος δεν θα αφήσει κάποιον που έχει ανάγκη από προβλήματα. Επιπλέον, δεν θα τον τελειώσει, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία ή την αδυναμία. Ακριβώς επειδή η ανθρώπινη φύση του δεν θα επιτρέψει αυτό. Κάποιος που είναι ικανός για συμπόνια δεν θα διαπράξει κακό σε σχέση με άλλους ανθρώπους, ή ακόμα και με ζώα. Επιπλέον, δεν θα είναι στο ποινικό μονοπάτι. Εξαιρέσεις είναι, φυσικά, αλλά εξαιρετικά σπάνιες. Τα αντίθετα παραδείγματα είναι όταν σκληροί, άκαρδοι άνθρωποι, ξεκινώντας από τα βασανιστήρια των κουταβιών και των γατών, έπειτα έγιναν επικίνδυνες δολοφόνοι δολοφόνων, δυστυχώς. Συχνά συμβαίνει ότι όταν ένα άτομο βιώνει μεγάλη θλίψη ή μια ολόκληρη σειρά προβλημάτων, αισθάνεται βαθιά άθλια, του φαίνεται ότι έχει έρθει μια αδιαπέραστη "μαύρη ράβδος". Σε μια τέτοια κατάσταση, η συμπαράσταση ενός άλλου προσώπου μπορεί να τον βοηθήσει πολύ: ευγενικοί λόγοι συμπάθειας ή υποστήριξης, προσφορά βοήθειας. Η σημασία τους είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί. Και, σωστά, με όλο τον σεβασμό προς το μεγάλο κλασικό της ρωσικής λογοτεχνίας, δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ. Φανταστείτε τι θα είναι μια κοινωνία, αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από ανθρώπους που στερούνται συμπόνιας, ανίκανοι να επεκτείνουν ένα χέρι βοήθειας σε ένα άτομο που έχει ανάγκη ή απλώς να λένε καλά λόγια σε αυτόν. Η εντύπωση είναι απλά ανατριχιαστική. Θα ήταν δύσκολο να είσαι ανάμεσα σε τέτοιες οντότητες. Επομένως, αποδέχεστε για το αξίωμα ότι η συμπόνια είναι μία από τις σημαντικότερες και πολύτιμες ανθρώπινες ιδιότητες. Και προσπαθήστε να μην είστε αδιάφοροι με τη θλίψη άλλων, προβλήματα. Μετά από όλα, είστε άνθρωποι.