Οι σχέσεις μεταξύ μητέρας και κόρης σε ορισμένες οικογένειες απέχουν πολύ από το ιδανικό. Η στενή συγγένεια δεν αποτελεί εγγύηση αμοιβαίας κατανόησης.
Μέχρι να μεγαλώσει η κόρη, η μητέρα είναι ο ηγέτης στις σχέσεις αυτές. Η ευθύνη για τη σχέση έγκειται εξ ολοκλήρου στους ώμους της. Η μητέρα δεν πρέπει να θεωρεί την κόρη ως ιδιοκτησία. Ακόμα και σε πολύ μικρή ηλικία, ένα παιδί πρέπει να είναι σε θέση να είναι ο ίδιος, να έχει τη δική του γνώμη και την ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις.
Η κόρη μεγαλώνει και η ευθύνη για τη σχέση πέφτει στους ώμους και των δύο γυναικών. Αφενός, η κόρη επιθυμεί την ελευθερία και, από την άλλη, επιδιώκει τη μητρική στήριξη. Σε περίπτωση σύγκρουσης, το πρώτο βήμα για τη συνάντηση θα πρέπει και πάλι να είναι η μητέρα. Πρέπει να πείσει το παιδί της ότι δεν είναι αντίπαλοι και οτιδήποτε συμβαίνει, σε καμία περίπτωση η μητέρα της δεν θα γίνει εχθρός της.
Σε μια οικογένεια όπου η μητέρα έχει αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην κόρη της, ένα άτομο συνήθως μεγαλώνει, με την πεποίθηση ότι όλη η προσοχή της μητέρας ανήκει πάντοτε μόνο σε αυτήν. Και με κάθε προσπάθεια να "στείλει την κόρη να ανοίξει το κολύμπι", η μητέρα παίρνει μια απόρριψη. Η κόρη πιστεύει ότι η μητέρα της πρέπει να συνεχίσει να ικανοποιεί τις ανάγκες της, αλλά να μην παραβιάζει την ελευθερία της. Εδώ η μητέρα πρέπει να υπερνικήσει τον εαυτό της. Μια ενήλικη κόρη πρέπει να λύσει ανεξάρτητα τα προβλήματά της και να βρει μια διέξοδο από την τρέχουσα κατάσταση της ζωής.
Εάν θέλετε να επαναφέρετε τις σχέσεις και στις δύο πλευρές σε οποιαδήποτε ηλικία, μόνο μια ειλικρινής συζήτηση μπορεί να χρησιμεύσει ως πανάκεια.
