Ένας σοφός είπε υπέροχα λόγια: "Μη φοβάστε τους εχθρούς: το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να σε σκοτώσουν." Μη φοβάστε φίλους: το μέγιστο που μπορούν, είναι να σε προδώσουν, φοβούνται τον αδιάφορο: δεν σκοτώνουν και δεν προδίδουν, αλλά με τους της σιωπηρής δολοφονίας, των δολοφονιών και των προδοσιών. " Μια δήλωση που είναι εκπληκτική σε εικόνες και ακρίβεια.
Στην πραγματικότητα, λαμπερά παραδείγματα για το τι μπορεί να οδηγήσει η αδιαφορία των ανθρώπων, βλέπετε καθημερινά και ωριαία. Ένας άνθρωπος «άρπαξε» την καρδιά του στο μετρό - το πλήθος αδιέξοδο περπατά παρελθόν, θεωρώντας τον μεθυσμένο. Και τότε οι γιατροί ξαπλώνουν: αν μας κάλεσαν λίγο νωρίτερα. Κανείς δεν αφήνει το διαμέρισμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μια θλιβερή κραυγή έρχεται στους γείτονες και δεν θα τους φάνηκε ποτέ να ρωτούν πού πήγαν οι γονείς του παιδιού και αν χρειαζόταν βοήθεια. Και μετά από λίγο εμφανίστηκαν άρθρα σε εφημερίδες για την τρομερή τραγωδία. Και ούτω καθεξής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο αδιάφοροι ο ένας στον άλλο; Κάποιοι βλέπουν την αιτία αυτού του αρνητικού φαινομένου στην ιστορία μας. Πέστε, οι άνθρωποι έπρεπε να υπομείνουν τόσες πολλές δύσκολες δοκιμασίες, για να περάσουν από τέτοια ταλαιπωρία, που πολλοί άνθρωποι απλά σκληρύνθηκαν. Συνηθισμένοι να βασίζονται μόνο στους εαυτούς τους, δεν ζητούν κανέναν για βοήθεια και δεν το προσφέρουν σε κανέναν. Οι παροιμίες λένε το ίδιο πράγμα: «Η Μόσχα δεν πιστεύει στα δάκρυα», «Είναι ψηλά ενώπιον του Θεού, μακριά από τον τσάρο», «Μην πιστεύετε, μην φοβάστε, μην ρωτάτε» και τα παρόμοια. Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτό είναι που κάνουν οι άνθρωποι που δεν έχουν λάβει γονική στοργή και φροντίδα στην παιδική ηλικία. Όπως, κανείς δεν τους ενδιαφέρει, δεν βοήθησε - όταν μεγάλωσαν, έγιναν αδιάφοροι, συνήθιζαν να συμπεριφέρονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και δεν φαντάζονται καν ότι μπορεί κανείς να ζήσει διαφορετικά. Ακόμη άλλοι βλέπουν το λόγο για την υπερβολική γραφειοκρατικοποίηση του κράτους μας, για τη διαφθορά και την ανεκτικότητα των "επιλεγμένων". Πέστε, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει από καιρό στην ιδέα ότι τίποτα δεν εξαρτάται από αυτά, και οποιαδήποτε διαμαρτυρία είναι άχρηστη και δεν θα οδηγήσει σε τίποτα. Ως εκ τούτου, απλά κυμάτιζαν ένα χέρι, προτιμώντας να κλείνουν από τη θλιβερή πραγματικότητα και να μην δίνουν σημασία σε τίποτα. Πιθανώς, σε όλες αυτές τις δηλώσεις υπάρχει κάποια αλήθεια. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί ακόμα την αδιαφορία. Είναι άχρηστο να περιμένετε να παρουσιαστεί κάποιος τύπος και να λύσετε όλα τα προβλήματα με ένα χτύπημα. Και τότε, λένε, θα είναι δυνατό να γίνουν ευγενικοί και προσεκτικοί ο ένας στον άλλο. Πρέπει να ξεκινήσουμε τουλάχιστον εμείς οι ίδιοι: να παρακολουθούμε την καθαριότητα και τη σειρά των δικών μας εισόδων, να βοηθήσουμε εκείνους που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη (για παράδειγμα, είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να πάει σε φαρμακείο για φάρμακα για έναν συνταξιούχο γείτονα;), Να διαλύσει μια μικρή παρτέρι κάτω από τα δικά του παράθυρα,. Ακόμα και ο πιο μακρινός δρόμος ξεκινά από το πρώτο βήμα.