Πιθανώς, σχεδόν κάθε πρόσωπο συναντήθηκε με το ρητό ότι ήταν καλύτερα και "όπου ο κόσμος αυτός κατευθύνεται". Ίσως εμείς οι ίδιοι είμαστε φορείς αυτών των απόψεων. Παρ 'όλα αυτά, φαίνεται αντικειμενικά περίεργο ότι κάθε επόμενη ιστορική περίοδος χειροτερεύει και χειροτερεύει. Ίσως αυτό να είναι ένα στερεότυπο αντίληψης;
Πράγματι, κάθε φορά που ακούτε για το τι ήταν καλύτερο, υπάρχει μια μικρή αμηχανία. Έχουμε ζήσει πολλές κρίσιμες και ακόμη και τραγικές καταστάσεις στο κοινό πεπρωμένο μας. Τα τελευταία 100 χρόνια υπήρξαν επαναστάσεις, κολεκτιβοποίηση, καταπίεση και πόλεμος και πολλά άλλα αντικειμενικά πιο πολύπλοκα και χειρότερα από την εποχή που είναι δύσκολο με τον δικό της τρόπο.
Παραδόξως, τέτοιες δηλώσεις χρησιμοποιούνταν τόσο πριν από 50 και 100 χρόνια και, προφανώς, σε όλη την περίοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Συνεπώς, δεν είναι ο κόσμος που χειροτερεύει, αλλά για κάποιο λόγο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρόνο κατά κάποιον τρόπο με τον δικό τους τρόπο, υποκειμενικά. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι λόγοι αυτής της αντίληψης;
Κατά κανόνα, η ζωή ήταν καλύτερη πριν, λέγεται από εκείνους που μπορούν να συγκρίνουν διαφορετικούς χρόνους, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλέον νέοι, τουλάχιστον ώριμοι ή ακόμα και ηλικιωμένοι. Αν κοιτάξουμε την προσωπική τους ιστορία, γίνεται σαφές ότι η νεολαία τους έπεσε σε μια περίοδο που θεωρούν ότι είναι η καλύτερη, γιατί η νεολαία είναι πάντα ελπίδα, υπερβολική δύναμη και πίστη στη ζωή. Ίσως η αντίληψή τους, η οποία ήταν καλύτερη, συνδέεται ακριβώς με την προσωπική αντίληψη εκείνης της εποχής, η οποία συνέπεσε με μια πιο ευημερούσα περίοδο της προσωπικής τους ιστορίας. Η σημερινή εποχή, η οποία, σύμφωνα με αυτούς, είναι "πολύ χειρότερη από πριν", απλώς έπεσε σε εκείνη την περίοδο της ζωής όταν συσσωρεύτηκαν απογοητεύσεις, τα προβλήματα, αντίστοιχα, υποκειμενικά αντιλαμβανόταν σε μαύρους τόνους.
Όποια και να είναι η ώρα, έχει τις δικές της ευκαιρίες ανάπτυξης, καθώς και τις δικές της δυσκολίες. Ένα άτομο στη νεολαία του μπορεί απλώς να προσαρμοστεί καλύτερα και να ταιριάζει στην εποχή του, το οποίο θεωρεί τότε το καλύτερο. Τα ζητήματα είναι πιο εύκολα επιλύσιμα, οδηγούν περισσότερο, και πολλές από τις δυσκολίες που τώρα αντιλαμβάνονται ως προβλήματα θεωρήθηκαν ως πρόκληση για τη νεολαία.
Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να σημειωθεί. Ένας άνθρωπος σχηματίζεται από την κουλτούρα που περιβάλλει την παιδική του ηλικία και, σε μικρότερο βαθμό, τη νεολαία του. Αυτή είναι η νοοτροπία, οι αξίες, τα ιδανικά, τα χαρακτηριστικά των σχέσεων, οι ιδιαιτερότητες της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και πολλά από αυτά που είναι εγγενή σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται εξοικειωμένα με αυτόν και, όπως ήταν, αποτυπώνονται σε αυτόν πολύ βαθιά.
Αλλά τι γίνεται αν έρχεται μια άλλη στιγμή όταν οι κανόνες και οι αξίες αλλάζουν δραματικά; Στην περίπτωση αυτή, το άτομο μπορεί να αισθάνεται περιττό ή "εκτός τόπου". Αυτός δεν είναι ο κόσμος του, όχι ο πολιτισμός του, αυτός αισθάνεται σαν ξένος ανάμεσα σε εκείνους που μόλις αρχίζουν να απορροφούν ανυπόμονα τον καιρό. Είναι προφανές ότι ταυτόχρονα αισθάνεται την προηγούμενη χρονική περίοδο ως κάτι πιο αγαπητό και αρχίζει να πέφτει σε νοσταλγία για "καλούς καιρούς".
Κάθε νέα γενιά ζει σε έναν ελαφρώς νέο κόσμο σε σύγκριση με τον προηγούμενο. Αρκεί να αισθανόμαστε τη διαφορά στην αντίληψη της ζωής μιας γενιάς πριν και μετά την περεστρόικα. Πώς άλλαξαν τραγούδια, ταινίες, βιβλία, μόδα;
Επιπλέον, η αντίληψη της ζωής και η θέση της σε αυτή επηρεάζεται από την κατάσταση της υγείας, η οποία επιδεινώνεται με τα χρόνια, γεγονός που σημαίνει ότι συμβάλλει αρνητικά.
Η νοσταλγία για το παρελθόν μπορεί επίσης να προκύψει ως αποτέλεσμα μιας κρίσης λόγω ηλικίας, η μετάβαση της οποίας καθορίζει την περαιτέρω αντίληψη του εαυτού του και του γύρω κόσμου.
Έτσι, στο θέμα αυτό, ο βασικός παράγοντας είναι η υποκειμενικότητα της αντίληψης της πραγματικότητας, και όχι μια πραγματική επιδείνωση της κατάστασης του κόσμου μας.