Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι γιατροί δεν έχουν κρίμα για τους ασθενείς, ότι είναι μάλλον κυνικοί άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς και δεν θέλουν να ανησυχούν για τους άλλους. Υπάρχουν όμως διάφοροι λόγοι για τη συμπεριφορά αυτή των ιατρών.
Εγχειρίδιο οδηγιών
1
Κάθε μέρα, οι γιατροί εργάζονται με δεκάδες ασθενείς σε κλινικές και νοσοκομεία, συναντώνται με εκατοντάδες διαφορετικές ασθένειες, επιπλοκές, διαγνώσεις και φάρμακα και μερικές φορές πρέπει να αντιμετωπίσουν και τους θανάτους. Αυτή η κατάσταση με την πάροδο του χρόνου κάνει τους ανθρώπους πραγματικούς επαγγελματίες, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να τους κάνει λιγότερο ευαίσθητους στους ασθενείς τους. Ως εκ τούτου, οι γιατροί είναι συχνά λίγο αγενής, δεν εξηγούν στους ασθενείς τι πρόκειται να κάνουν μαζί τους, δεν προσεγγίζουν πάντα προσεκτικά τη διαδικασία της θεραπείας τους.
2
Φυσικά, οι ασθενείς μπορεί να μην αρέσουν αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, συχνά αναρωτιούνται πώς οι γιατροί μπορούν να είναι τόσο κυνικοί και αδίστακτοι. Όμως, ψυχολογικά, στην προκειμένη περίπτωση όλα είναι δικαιολογημένα: όταν τόσες πολλές ευθύνες πέφτουν σε ένα άτομο, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη για τη ζωή των ανθρώπων, όταν ένας τόσο μεγάλος αριθμός ασθενών περάσει από τα χέρια του που παραπονιούνται για προβλήματα και πόνοι, ο γιατρός θα πρέπει να έχει ένα φραγμό για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Μια τέτοια ψυχολογική άμυνα κατά των προβλημάτων ανακύπτει με το χρόνο για όλους τους γιατρούς, επιτρέποντάς τους να μην διεισδύσουν ιδιαίτερα στις καταγγελίες και τα δεινά των ασθενών και να διατηρήσουν τα νεύρα τους.
3
Ωστόσο, αυτή η κατάσταση των πραγμάτων δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που δεν δείχνουν συναίσθημα δεν κάνουν καλά με τα καθήκοντά τους. Το αντίθετο, όταν ο γιατρός αρχίζει να περνάει από τα συναισθήματα και τις εμπειρίες ενός άλλου ατόμου, δεν μπορεί πλέον να εργάζεται κανονικά και να αντιλαμβάνεται με ψυχραιμία όλη την κατάσταση. Ένας τέτοιος γιατρός δεν προχωρεί από συγκεκριμένα γεγονότα και ψυχική λογική, αλλά από συναισθήματα. Λυπάται για τον ασθενή, αλλά ως αποτέλεσμα ο γιατρός αρχίζει να κάνει λάθη, να κάνει λάθος διαγνώσεις, να ανησυχεί για τις επιχειρήσεις, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή του ασθενούς. Μόνο ένας ψυχρός υπολογισμός και ένα νηφάλιο μυαλό μπορούν να βοηθήσουν τον γιατρό να διατηρήσει την ηρεμία ακόμη και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
4
Επιπλέον, κανείς δεν πρέπει να δείχνει κρίμα για ένα άτομο, ακόμη και για έναν σοβαρό ασθενή, επειδή αυτό μπορεί να τον επηρεάσει εξαιρετικά αρνητικά. Ένας τέτοιος ασθενής μπορεί απλά να εγκαταλείψει και να σταματήσει να αγωνίζεται για ζωή αν δει τη αδυναμία του γιατρού του. Όταν ο γιατρός δηλώνει σταθερά και καθαρά, χωρίς συναισθήματα, δηλώνει τη θέση του, τότε ο ασθενής γίνεται πιο ήρεμος, καταλαβαίνει ότι έπεσε στα χέρια ενός επαγγελματία.
5
Υπάρχει όμως και μια άλλη έλλειψη λύπης, όταν, παρά την ατυχία του ασθενούς ή ακόμη και χάρη σε αυτό, οι γιατροί αρχίζουν να εκτοπίζουν χρήματα, να τους πείσουν ότι μπορούν να εκτελέσουν τη λειτουργία ή να θεραπευτούν καλά μόνο με μια συγκεκριμένη αμοιβή. Τέτοιοι γιατροί παραβιάζουν όλες τις αρχές της ιατρικής δεοντολογίας, σύμφωνα με τις οποίες ο ασθενής πρέπει να βοηθηθεί σε κάθε κατάσταση, χωρίς να αποφασίζει για το αν είναι άξιος να ζήσει ή να πεθάνει.