Στην πραγματικότητα, υπάρχουν λίγοι άνθρωποι στον κόσμο που σκέφτονται για το θάνατο. Οι περισσότερες από αυτές τις σκέψεις φοβίζουν και καταπιέζουν. Και σίγουρα δεν φέρνουν χαρά. Ωστόσο, η ατελείωτη συσσώρευση της συνείδησης δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Αργά ή γρήγορα, κάθε άτομο αναγκάζεται να καταλάβει για τον εαυτό του πώς να σχετίζεται με το θάνατο.
Εγχειρίδιο οδηγιών
1
Στην πρακτική των ψυχοθεραπευτών, το ερώτημα είναι πολύ συνηθισμένο: "Αν γνωρίζατε πόσα έχετε διανεμηθεί για να ζήσετε, πόση ζωή θα αλλάξει μετά από αυτό;" Μερικές φορές διατυπώνεται με διαφορετικό τρόπο, αυστηρότερα: "Φανταστείτε ότι έχετε μείνει μόνο λίγες μέρες για να ζήσετε. Τι θα κάνατε κατά τον καθορισμένο χρόνο;" Τέτοιες ερωτήσεις, με την πρώτη ματιά, προκαλούν έκπληξη. Και ένα απροετοίμαστο άτομο μπορεί ακόμη και να είναι συγκλονισμένο. Ωστόσο, αφορούν τα ερωτήματα για τα οποία δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις. Πιο συγκεκριμένα, κάθε απάντηση σε παρόμοια ερώτηση είναι σωστή και έχει δικαίωμα ύπαρξης. Αλλά πιο συχνά, η πρώτη επιρροή που κάνει σε ένα άτομο που έχει σκεφτεί πώς να σχετίζεται με το θάνατο είναι μια διαφωτιστική επίδραση μετά από αρκετά βαθιά και σοβαρή σκέψη.
2
Η δεύτερη ενέργεια αυτής της ερώτησης είναι ότι ένα άτομο αρχίζει να σκέφτεται το νόημα της ζωής. Κάποιος αναλύει την έννοια της ατομικής ύπαρξης, κάποιος σκέφτεται αμέσως παγκοσμίως, αντανακλώντας την τύχη ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το ζήτημα της σημασίας της ζωής συνδέεται τόσο στενά με το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο συνδέεται με τον θάνατο. Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν αυτή την έννοια. Ορισμένοι ψυχοθεραπευτές πιστεύουν μάλιστα ότι αυτή η έρευνα από μόνη της είναι το νόημα της ζωής. Μπορούμε να πούμε ότι η απάντηση στο ερώτημα πώς να σχετίζεται με το θάνατο γίνεται προφανής αμέσως μετά τον προσδιορισμό της έννοιας της ζωής.
3
Από την άλλη πλευρά, έχοντας καθορίσει το νόημα της ζωής (και, ως εκ τούτου, έχει επιβεβαιώσει για τον εαυτό του ορισμένα όρια της κοσμοθεωρίας), ένας άνθρωπος καταλαβαίνει αμέσως τι ρόλο του έχει ανατεθεί. Και το ζήτημα του πώς να σχετίζεται με το θάνατο παύει να είναι σημαντικό. Επιπλέον, η διάσπαση των απόψεων σχετικά με αυτό το ζήτημα και ο αντίκτυπός τους στη μελλοντική ζωή κάθε ατόμου που αντικατοπτρίζει αυτό το δύσκολο θέμα είναι εκπληκτικό. Κάποιος, για κάποιους εσωτερικούς λόγους, καταλαβαίνει ότι οι άνθρωποι - αν και, πράγματι, το στέμμα της εξέλιξης, αλλά μόνο λογικά ζώα. Και αυτό καθορίζει την περαιτέρω συμπεριφορά ενός τέτοιου ατόμου και το επίπεδο του προβληματισμού του. Άλλοι, αντιθέτως, συνειδητοποιούν ότι ολόκληρος ο υπάρχων κόσμος δεν είναι ένα νησί χαμένο κάπου στον ωκεανό, αλλά ένα μέρος του μεγάλου Σύμπαντος, όπου όλα είναι διασυνδεδεμένα, όπου λειτουργούν οι νόμοι του, υπάρχουν βαθιές αρχές ύπαρξης και όλα τα πράγματα έχουν τις συνέπειές τους. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν να αναφέρονται στον θάνατο και στη ζωή, αντίστοιχα.