Παρατηρούμε πάντα τις ελλείψεις άλλων ανθρώπων, και τις δικές μας σχεδόν ποτέ. Η καθημερινή ματαιοδοξία, η ζωή και η άγρια εργασία μετατρέπουν τη ζωή μας σε δουλεία. Αλλά είναι πραγματικά, ή είναι αυτές ακριβώς οι προκαταλήψεις μας; Όλοι όμως μπορούν να απαντήσουν στον εαυτό τους. Σε αυτό το άρθρο θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου για το πώς να κάνω τη ζωή μου πιο ευτυχισμένη.
Όσο θα θέλαμε να αποφύγουμε τις δυσκολίες, είναι αναπόφευκτες. Και αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να το αντιμετωπίσετε. Εξάλλου, αυτό που έχει σημασία εδώ δεν είναι αυτό που είναι, αλλά πώς τους συνδέουμε. Δύο πολύ γνωστές ετικέτες έρχονται αμέσως στο μυαλό μας, οι οποίες είμαστε συνηθισμένοι να κρεμούμε τους "αισιόδοξους" και "απαισιόδοξους" για όλους. Χωρίς να αναφερθώ στις λεπτομέρειες αυτών των όρων, θα πω ότι η στάση απέναντι στον κόσμο είναι, καταρχάς, η εσωτερική κατάσταση της ψυχής σας. Ένας σπουδαίος ρόλος σε αυτό διαδραματίζει το περιβάλλον μας. Και το ίδρυμα έχει τεθεί από την παιδική ηλικία.
Ο ευκολότερος τρόπος να κατηγορήσετε κάποιον για τα προβλήματά του. Έτσι, δικαιολογούμε τον εαυτό μας και γίνεται σαν να ήταν ευκολότερο να ζήσουμε. Μόνο το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά εγκαθίσταται κάπου βαθιά μέσα μας. Αλλά αν κοιτάξετε με περισσότερες λεπτομέρειες, μπορείτε να καταλάβετε ότι το πρόβλημα είναι μόνο ένας συνδυασμός περιστάσεων, αν και όχι το πιο ευχάριστο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ανεξάρτητο από εμάς.
Υπάρχει μια θαυμάσια ιαπωνική σοφία για το θέμα αυτό: "Εάν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, τότε δεν πρέπει να ανησυχείτε για αυτό, αν δεν μπορείτε να το λύσετε, τότε ανησυχείτε ότι είναι άχρηστο". Κατά κανόνα, σχεδόν όλοι συμφωνούν με αυτή τη δήλωση, μόνο οι μονάδες της χρησιμοποιούνται στην πράξη. Ως εκ τούτου, ο πρώτος κανόνας για ένα ευτυχισμένο άτομο είναι να μάθει πώς να αποδεχθεί ήρεμα διαφορετικές συνθήκες στη ζωή τους. Φυσικά, δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς συναισθήματα. Εν πάση περιπτώσει, για το 70% των ανθρώπων αυτό δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μια άλλη δικαιολογία για τον εαυτό τους. Απλά όλοι χρειάζονται διαφορετικό χρόνο για να μάθουν τον αυτοέλεγχο.
Το δεύτερο πρόβλημα συνδέεται με το ένστικτο του κοπαδιού. Επειδή ζούμε σε μια κοινωνία, προσπαθούμε να είμαστε "όπως όλοι οι άλλοι". Είναι πολύ βολικό και μας φαίνεται ασφαλές. Αλλά είναι πραγματικά έτσι; Δεν νομίζω. Εξάλλου, κάθε άτομο είναι άτομο. Είναι απλά ότι είμαστε συνηθισμένοι να ζούμε στο σύστημα από τη γέννηση, ακολουθώντας τις καθιερωμένες αρχές της ζωής. Δεδομένου ότι υπερβαίνουμε το πεδίο εφαρμογής, αντιμετωπίζουμε κατά κύριο λόγο την κριτική. Και το αντιλαμβανόμαστε ως κάτι τρομερό. Σταματάμε να δείξουμε τον εαυτό μας, να πάμε στο όνειρο και να επιστρέψουμε στο γνωστό. Και εδώ και πάλι, πολλά εξαρτώνται από το περιβάλλον μας. Γιατί, τι είδους περιβάλλον, ένα τέτοιο πλαίσιο. Δεν μπορεί κανείς να φοβάται την κριτική και την παρεξήγηση της κοινωνίας. Ζούμε τη ζωή μας και γράφουμε την ιστορία μας. Επομένως, ο δεύτερος κανόνας ενός ευτυχισμένου ατόμου είναι να μάθει να ακούει τι σας λένε, να συνάγει συμπεράσματα, αλλά να μην εξαρτάται από τις απόψεις άλλων ανθρώπων.
Ο καθένας είναι ικανός για πολλά. Μερικές φορές δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο απεριόριστες είναι οι δυνατότητές μας. Επομένως, πρέπει να σταματήσετε να δικαιολογείτε τον εαυτό σας, να μάθετε να ελέγχετε τα συναισθήματά σας και δεν φοβάστε να αφήσετε το πλήθος.