Πολλά άρθρα είναι αφιερωμένα στην απαλλαγή από την τεμπελιά. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες υποδηλώνουν ότι η τεμπελιά είναι μια προστατευτική λειτουργία της ψυχής. Ο υπαρκτός ψυχοθεραπευτής Alfrid Langle αποκαλύπτει τους λόγους για όλους τους καταδικασμένους συμπεριφορές και αμφιβάλλει ότι η τεμπελιά πρέπει να ξεπεραστεί.
Δεν μιλάμε για τεμπελιά αν ένα άτομο κάθεται συνεχώς στο Διαδίκτυο ή μπροστά σε μια τηλεοπτική οθόνη. Αυτός είναι ένας εθισμός, μια εντελώς διαφορετική έννοια. Η λιτότητα είναι μια απροθυμία να κάνει τίποτα χωρίς προφανή λόγο.
Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, η τεμπελιά είναι η άρνησή μας για τους κανόνες συμπεριφοράς, τους στόχους και τους στόχους, τα ηθικά στερεότυπα και τον τρόπο ζωής γενικά που μας επιβάλλονται βίαια.
Είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με τις σχέσεις με τον κόσμο, με άλλους ανθρώπους, με το μέλλον. Για τη σωστή κατασκευή της ζωής, είναι πολύ σημαντικό να είστε μερικές φορές απασχολημένοι με τον εαυτό σας, τον εσωτερικό κόσμο σας. Όλοι πρέπει να πάνε με τον δικό τους τρόπο. Έτσι, οι Κινέζοι έχουν την έννοια του "wei wo" - ύπαρξη "για τον εαυτό του" ή "για χάρη του εαυτού μας". Επομένως, η σύγχρονη τεμπελιά δεν είναι παρά ζωή για τον εαυτό του, προστασία από εξωτερικές συνταγές που εμποδίζουν τον εαυτό του να είναι ο ίδιος.
Στο υποσυνείδητο, διαιρούμε όλα τα πράγματα σύμφωνα με την αρχή της "ομοφυλοφιλίας" και αντιδρούν σύμφωνα με το αποτέλεσμα. Παραμερίζουμε κάποια πράγματα ή τα αφήνουμε αργότερα για πιο ενδιαφέρουσες δραστηριότητες.
Ο ψυχολόγος Αλφρίτ Λάνγκλε στο βιβλίο «Η κατανόηση της ζωής αναμένει από μένα» λέει: «Η γαλαξία είναι ένας τρόπος να επιβιώσουμε σε έναν δυσμενή χρόνο. Θυμάμαι έναν σπουδαστή που γύρισε προς μένα για βοήθεια, επειδή θεωρούσε τον εαυτό του πολύ τεμπέληλο και επιβαρυνόταν από αυτό. αν ήταν απαραίτητο να ξεκινήσει να κάνει κάτι καινούργιο, αποδείχθηκε ότι κάτω από την πίεση των γονέων της μελετούσε για πολλά χρόνια ότι δεν την ενδιαφέρει και όταν άρχισε να εργάζεται στην ειδικότητά της είχε νευρική καταστροφή. τεμπελιά, πίσω από αυτό, όπως πίσω από μια οθόνη, το πρόσωπο της (η πνευματική συνιστώσα της προσωπικότητας) και η ζωή της μετακόμισε, έτσι ώστε, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, απάντησε σε δύο ερωτήματα που ήταν πιο σημαντικά για έναν άνθρωπο: Πρώτον: υπάρχει κάτι πολύτιμο για μένα ότι κάνω;, τι νιώθω καλά; Δεύτερον: αυτό που έχω να κάνω ανταποκρίνεται στην ουσία μου; Αυτό το βοήθησε να σώσει τον εαυτό της, να περιμένει τον "χειμώνα" της ύπαρξής της και να ζήσει στην "απόψυξη".
Η λιτότητα μας δίνει χρόνο για να είμαστε οι ίδιοι και να σκεφτούμε την ανάγκη να πραγματοποιήσουμε οποιαδήποτε επιχείρηση. Ο χρόνος εξαντλείται, οι προθεσμίες μειώνονται και κάτω από αυτή την πίεση, το κίνητρο για την ολοκλήρωση της εργασίας αυξάνεται σταδιακά. Καθώς πλησιάζουμε την προθεσμία, θέτουμε όλο και περισσότερο την ερώτηση "Χρειάζομαι πραγματικά αυτό;", "Τι θα συμβεί αν δεν το κάνω αυτό;", "Πώς να σταματήσετε να είστε τεμπέλης;" Αυτά τα ερωτήματα μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πραγματική σημασία για μας από αυτό το καθήκον και τις συνέπειες εάν δεν εκπληρωθεί. Και αν δεν αρχίσουμε να κάνουμε αυτό το έργο, αυτό σημαίνει ότι "τώρα κάτι άλλο είναι σημαντικότερο για μένα".