Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάθε λογικό πλάσμα θα επιλέξει πάντα ακριβώς εκείνα που θα φέρουν απτά ικανοποιητικά αποτελέσματα σε αυτόν ως στόχους ζωής. Πράγματι, ο φορέας της συνειδητής λειτουργίας διαφέρει από τον ορυκτό, φυτικό και ζωικό κόσμο στο ότι, εκτός από την εξέλιξη της ανόργανης και οργανικής ύλης, σύμφωνα με τους νόμους του σύμπαντος, πρέπει επίσης να συνεισφέρει σε αυτήν την πολυεπίπεδη και ποικίλη δημιουργική διαδικασία. Και είναι ακριβώς η μέγιστη αποτελεσματικότητα μιας ατομικής εφαρμογής σε αυτή την παγκόσμια δημιουργικότητα που θα αναγνωρίζεται τόσο από την ατομική όσο και από τη συλλογική συνείδηση του Σύμπαντος ως τον ιδανικό και δικαιολογημένο στόχο της ύπαρξης.
Αλλά πώς να επιλέξετε μια μέθοδο συμμετοχής στις παγκόσμιες διαδικασίες εξέλιξης του Σύμπαντος από κάθε φορέα μιας συνειδητής λειτουργίας; Είναι δυνατόν να απειλήσουμε τον απτό μετασχηματισμό των υφιστάμενων νομοθετικών πρωτοβουλιών του εξωτερικού κόσμου σε μακροοικονομικό και μικροοικονομικό επίπεδο;
Προκειμένου να πιστεύετε στα δικά σας δυνατά σημεία και να καταλάβετε πού να εστιάσετε τις ικανότητές σας, αρκεί να κάνετε την πιο πρωτόγονη ανάλυση ήδη υπαρχόντων εργαλείων για να επηρεάσετε τον κόσμο γύρω μας. Για παράδειγμα, η ιδανική γεωμετρία της δομής του υλικού είναι φυσικά ένας κύκλος ή μια μπάλα, που εξαρτάται από μια επίπεδη ή ογκομετρική αντίληψη του χώρου. Και η ιδανική αριθμητική μέτρηση ανά πάσα στιγμή ήταν ακριβώς μηδέν, η οποία σε όλες τις μαθηματικές της ομορφιές και επιρροές απορροφά οποιεσδήποτε άλλες αριθμητικές αλληλουχίες.
Συνεχίζοντας να συζητάμε για το θέμα της μεταβλητότητας του χώρου και του χρόνου, η σκέψη θα έρχεται πάντα στη στιγμή της κίνησης και της τροχιάς αυτής της ίδιας κίνησης των υλικών αντικειμένων. Και εδώ και πάλι, όλα είναι πολύ απλά, επειδή είναι η περιστροφή που είναι η ιδανική μορφή κίνησης. Επιπλέον, ο άξονας περιστροφής (κατάλληλος ή γύρω από το κέντρο μιας υπό όρους κλειστής δομής) είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Και ποιος μπορεί να είναι μια ιδανική αρχή για οποιονδήποτε από τους αντιπροσώπους της ανθρωπότητας όσον αφορά την ανάπτυξη και τις κατευθυντήριες γραμμές; Για ένα διανοητικά υγιές άτομο με μια φυσιολογική αντίληψη της κοινωνίας, αυτό θα είναι πάντα το δικό του εγώ! Επιπλέον, οι λογικές εργασίες, όπως και στους μαθηματικούς υπολογισμούς με μηδέν και άπειρο, όταν είναι ο πρώτος που απορροφά το τελευταίο, και όχι αντίστροφα. Δηλαδή, ο εγωισμός κάθε ατόμου στην υψηλότερη εκδήλωσή του έχει ως στόχο ακριβώς το καλό της κοινωνίας, σαν να περίμενε την αναγνώριση των προσπαθειών του. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός της πρωταρχικής κατασκευής της ύλης και την προτεραιότητα των ίδιων των συμφερόντων πάνω σε άλλους θεματικούς προβληματισμούς, είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι το σημείο εφαρμογής των μέγιστων προσπαθειών θα είναι πάντα η αποδοτικότητα της χρήσης του Σύμπαντος. Αλλά η κλίμακα ενός θραύσματος του Σύμπαντος θα αυξηθεί σταδιακά καθώς ο καθένας αναπτύσσεται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αλλά αρκετή θεωρία! Σε ποιο βαθμό μπορούν αυτοί οι απλοί λόγοι να τεθούν σε εφαρμογή στη ζωή συγκεκριμένων ανθρώπων; Τα πάντα, όπως πάντα, είναι εύκολο! Ακόμη και ο ιδρυτής της θεωρίας του «ευρωπαϊκού ανθρωπισμού» - ο Κομφούκιος σε όλο το μεγαλείο της φιλοσοφικής σκέψης της Ουράνιας Αυτοκρατορίας - ισχυρίστηκε ότι για τους «τεμπέλης ανθρώπους» πρέπει να βρεις δουλειά για όλους. Και αυτό το κινεζικό "χιούμορ", φυσικά, λειτουργεί! Και τότε οι νέες εξελίξεις στην ψυχολογία έφθασαν σε σχέση με την «εξάχνωση». Αποδεικνύεται ότι ένα άτομο μπορεί να κατευθύνει οποιαδήποτε δυσαρέσκεια με τη δική του ζωή με μεγάλο εσωτερικό ενθουσιασμό στη δημιουργικότητα σε οποιαδήποτε από τις εκδηλώσεις του. Είναι αυτό το κίνητρο που οδηγεί πολλούς εκπροσώπους της επιστήμης, του πολιτισμού, της τέχνης, ακόμα και του αθλητισμού και των επιχειρήσεων.
Μια περίληψη των παραπάνω σκέψεων σχετικά με το θέμα της αυτονομίας σε μια κλίμακα του Σύμπαντος θα μοιάζει με αυτό: «Πρέπει να το κάνετε έτσι ώστε να υπάρχει εσωτερική ικανοποίηση, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι κανείς δεν είναι χειρότερος από πριν από αυτές τις επιρροές».